کد مطلب:33974 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:150
«از این رو نام مجموعه ی منتخب خویش را نهج البلاغه نهاده است و به همین جهت نیز اهمیتی به ذ كر مآخذ و مدارك نداده است فقط در مواردی معدود به تناسبی خاص نام كتابی را می برد كه آن خطبه یا نامه در آنجا آمده است. در یك مجموعه ی تاریخی و یا حدیثی در درجعه اول باید سند و مدرك مشخص باشد و گرنه اعتبار ندارد، ولی ارزشیك اثر ادبی در لطف و زیبایی و حلاوت و شیوایی ن است. در عین حال نمی توان گفت كه سید رضی از ارزش تاریخی و سایر ارزشهای این اثر شریف غافل و تنها متوجه ارزش ادبی آن بوده است.»[3].
سید رضی در مقام تالیف كتابی فقهی یا گردآوری احادیث در حوثه احكام و امور شرعی نبوده است،[1] بلكه همان طور كه خود وی در مقدمه ی نهج البلاغه تصریح كرده در پی آن بوده است كه كتابی تالیف كند كه دربر گیرنده ی شگفتیهای بلاغت و نمونه های ارزنده فصاحت و گوهرهای ادبیات عربی و نكات درخشان از سخنان دینی و دنیوی باشد كه در هیچ كتابی جمع آوری نشده و در هیچ نوشته ای تمام جوانب آن گرد آوری نگشته است،[2] و در این امر كاملا موفق بوده است.